BINI

Kay tagal bago kita minahal.

Sa mga lumipas na taon, naging sobrang abala ako sa maraming bagay lalo't higit sa aking trabaho bilang isang pintor. Halos nawalan na ako ng panahon at interes sa mga bagay-bagay sa paligid.

Hanggang sa dumating ang buwan ng Marso nitong taong kasalukuyan.

May nakita akong isang "shared post" sa Facebook, tampok ang isang bagong awitin ng isang P-POP girl group. BINI. Sabi ko: "Ang ganda ng kanta. Ganda ng bass line. Pakinggan ko nga pag nagkaroon ako ng oras." Kaso, sa sobrang pagkaabala, nakalimutan ko nang pakinggan uli yung narinig kong kanta. Naalala ko lang ito muli noong pinatugtog ito sa sasakyan habang pauwi kami galing sa isang overnight swimming. 'Di na nawala sa isip ko yung tugtog at letra ng kanta. Kinabukasan noon, sa biyahe ko mula sa bahay namin sa Malolos papuntang Pampanga, ang kantang 'yon ang tumutugtog sa earbuds ko, kahit sa pag-uwi ko, iyon pa rin. Paulit-ulit, parang yung pamagat din ng kanta, "Salamin, Salamin".

Pagkauwi ko, tiningnan ko yung grupo na kumanta noon. Nagsimula akong manood ng mga videos nila, mula sa core videos, roadtrip adventures at kung anu-ano pa. Tuluyan akong naging interesado sa kanila, hanggang sa pinakinggan ko na ang iba pa nilang mga kanta. Ang gaganda. Mula sa mga titik, sa musika, sa mensahe, wala akong nasabi kundi; "meron pala tayong ganitong mga talento, bakit ngayon ko lang sila nakilala?"

Sa paglipas ng mga araw, iba-ibang kuwento pa tungkol sa kanila ang narinig at nabasa ko.

Naantig ako sa kung paano sila nagsimula at sa kung paano sila nakarating kung nasaan sila ngayon. Kaya rin siguro marami ring humanga at humahanga sa kanila. Naghirap sila sa training ng ilang taon na ang puhunan ay literal na dugo at pawis, lakas ng loob at pangarap. Matiyaga at masigasig sila sa pagpe-perform kahit iilan lang ang nanonood at nakakakilala sa kanila. Ibinigay at ibinibigay nila ang lahat ng kanilang makakaya.

"Ating patunayan sa buong mundo na kapag may ninais ang isang Pilipino, magagawa niya ito." 

Bahagi ito ng isang talumpati ni Dr. Jose Rizal sa Cafe Habanero noong Disyembre 1891, at ang grupong ito ang buhay na patunay na totoo ito!

Mula sa pagpe-perform sa harap ng iilang mga tao, ngayon hindi na mahulugang karayom ang mga tao na gusto silang panoorin. Noon, nag-aalala sila kung may pupunta ba sa event nila, na masaya na raw sila kahit 65 lang sila roon, ngayon, wala pa man din yung mismong kaganapan, hindi na magkamayaw ang mga taong gusto silang makita.

Ninais, Pinangarap. Pinagpaguran. Nakamit. At marami pang makakamit.

Naging salamin sila ng Pilipinong may pangarap.

Marahil, isa ito sa mga dahilan kaya madali silang minahal ng mga Pilipino. Naging inspirasyon sila ng marami, ng mga bata at matanda, na magbubunga ang lahat ng pagpapagod natin. Na balang araw, darating din ang tagumpay na inaasam natin.

Naging salamin din sila ng mga Pilipinong matapang.

Larawan sila ng modernang Binibini, modernang Filipina, na hindi natatakot ipaglaban at ipagsigawan ang kanilang mga adbokasiya at paniniwala. Itinataas nila ang bandera ng mga kababaihan: may alam, may paninindigan, at matapang. 

Napakarami kong gustong sabihin sa kung bakit ako naging tagahanga nila, pero hindi ko mahanap ang mga letra na gusto kong gamitin para ipahayag ang mga iyon. Ang malinaw sa akin, binigyan nila ako ng dagdag na inspirasyon na mangarap nang dahan-dahan dahil "ang buhay ay 'di karera."

Tatlong taon na pala sila ngayon bilang grupo, pero ilang buwan ko pa lang silang nakikilala.

Kay tagal bago ko kayo minahal.

Pero, walang pagsisisi na kayo ay minahal at patuloy na minamahal.

PS.: Mahal na mahal din kayo ng aking "mahal", at gusto n'ya rin kayong makita soon. Hehehe.