"Boy, anong hanap mo?"
Madalas kong marinig ang katagang yan mula sa mga tindera dahil madalas din akong madaan sa isang maliit na mall sa Malolos bago magsimula ang Misa sa Katedral pag naglilibot ako pampalipas ng oras.
Isang beses, may malalim akong iniisip (lagi naman), narinig ko uli ang katagang yon: "Boy, anong hanap mo?" Ano nga ba ang hinahanap ko?
Ikaw. Ano bang hinahanap mo?
Lahat ng tao may hinahanap pa sa buhay nila. Lahat tayo may kakulangan. Lahat tayo may parte sa pagkatao na gusto nating punan. Mapamateryal man o hindi, may mga bagay pa tayong hinahangad na mapunta sa ating mga kamay.
"Great things come to those who wait." Isa sa mga prinsipyo ko sa buhay ay maghintay ng tamang panahon para sa lahat ng bagay. May mga bagay (O tao.) akong gustong mapasakin pero hinihintay ko lang ang tamang panahon para dumating. Totoo naman. May mga mabubuting bagay na dumarating sa mga taong naghihintay. Pero minsan, kahit gano ka katagal ka maghintay, may mga bagay talaga na hindi para sa sayo. Wag mo sanang iisipin na ang buhay ay hindi patas dahil lang hindi mo nakuha ang gusto mo. Wag na wag mong sasabihing: "Naghintay naman ako pero bakit hindi dumating? Bakit hindi napunta sa kin? Ang daya naman!" Patas ang buhay. Tao ang hindi patas ang pagtingin sa buhay.
May mga bagay na darating sa tamang panahon. May mga bagay na di talaga darating.
At may mga bagay tayong hinahanap na dumating na pero humahanap pa rin ng iba. Mga bagay na hindi natin pinahalagahan at hinayaan nating mawala.
Madalas, mga taong naging bahagi ng buhay natin ang hindi natin pinahalagahan. May mga tao tayong nakakasalamuha. Mga taong nagbibigay sayo ng halaga. Siguro sa ilang panahon, mananatili sila sa atin. Sa pagtagal maiisip mo hindi sila mawawala. At darating ang panahon na sasabihin mong hindi na kita kailangan. Tapos no'n bigla kang maghahanap ng isang tao na magpapahalaga sayo. Bulag. Naghahanap ka ng isang taong magpapahalaga, magmamahal sayo pero nasa tabi mo lang sya sa loob ng matagal na panahon. Sa panahon ngayon, madaming taong bulag. Oo nga't nakakakita sa mata, ngunit ang puso ay hindi marunong kumilala.
Ano ang hanap mo? Naisip ko na mali ang tanong na naglaro sa isipan ko. Dapat ko palang itanong sa sarili ko, ano ang kailangan ko?
Lagi nating iniisip kung ano ang gusto natin pero hindi natin iniisip kung ano ang kailangan natin. Marami tayong hinahanap pero di naman talaga natin kailangan. Mapabagay man o tao. Hanap tayo ng hanap pero hindi natin nakikita ang mga nasa harapan na natin. Hinain na sila sa atin pero naghahanap pa tayo ng iba. Sa realidad, mas madalas na ibinibigay ng Diyos ang mga bagay o tao na kailangan natin kesa sa mga gusto natin.
Sabado, Oktubre 18, 2014
Sinungaling
Dapat ingatan ang mga salitang bibitawan.
Maraming beses na.
Maraming beses na sa kin ginawa. At oo, hindi nakakatuwa.
(At bago ko simulan ang nilalaman ng blogpost na to, gusto kong malaman nyo na galit na galit ako habang ginagawa ko ito dahil sa "hindi ko na alam kung pang-ilang" pagkakataon, ginawa na naman sa akin ang isang bagay na ayokong ginagawa sa kin: ang pagsinungalingan. Isang bagay pa, wag nyong isiping nagdadrama ako o masyado akong sensitibo. Ginagawa ko ito dahil ito ang paraan ko para maglabas ng sama ng loob ko. Ngayon, kung hindi ka naniniwala sa sinasabi ko, malaya kang i-close ang tab na naglalaman ng blog ko o kaya naman ay ilipat mo na lang sa ibang blog.)
Matagal bago ko naintindihan. Matagal bago ko naramdaman. Pero ngayon nagiging malinaw ang lahat. Isa lang naman akong ordinaryong taong walang pinanghahawakan kundi ang buhay nya kaya madali para sa mga tao ang magsabi sa akin ng mga bagay na walang katotohanan, mga pangakong walang katuparan, at mga paalam na hindi kayang panindigan. Kahit anong galit ang maramdaman ko ay wala naman silang pakialam. Sino ba naman kasi ang may pakialam sa isang tao na nabubuhay na parang wala lang kundi isang taong humihinga at napapagod araw-araw para lang masabing nabubuhay pa sya at patuloy na hinahanap ang dahilan kung bakit hanggang ngayon ay naglalakad pa sya sa ibabaw ng mundo? Wag kayong magalala. Hindi ito ang ikinasasama ng loob ko dahil sanay naman akong nag-iisa, at sa totoo lang, mas gusto kong nag-iisa dahil kung mag-isa ako, walang mga taong maaaring gumawa ng mga masasamang bagay sa kin. Walang mga taong nagsisinungaling sa akin. Wala. Wala. Masaya akong mag-isa. Napakasaya.
Nakikinig ako ng "Ode to Joy" ni Beethoven habang sinusulat ko ito. Sumasabay ang emosyon ko sa pagtaas ng bawat tono at nota. Tumitindi ang galit ko at hindi ko mapigilan. Buti na lang at gabi at nasa wastong isipan pa ko kaya hindi ko na tinangka pang sumigaw para kahit pano mabawasan ang galit ng nararamdaman ko. Baka magising pa ang nanay ko at mga kapitbahay namin.
Dapat ingatan ang mga salitang bibitawan.
Sinungaling. Mga taong di nagsasabi ng totoo. Yun lang ba ang ibig sabihin ng pagiging sinungaling? Sa totoo lang, marami pa, pero itutuon ko ang pansin ko sa ilan.
Mga taong hindi tumutupad sa pangako.
Mga taong hindi kayang panindigan ang mga salitang kanilang binitawan.
Tingin mo ano ang pakiramdam ng napagsisinungalingan? Maliban sa masakit ay marami pang iba.
Kaya nga hindi ko rin masisisi kung bakit may mga taong wala ng tiwala sa mga taong nakapaligid sa kanila liban siguro sa ilan na talagang nakasama na nila ng matagal. Mahirap ang mapagsinungalingan. Nakakagalit ang mapagsinungalingan. Ang mga taong napagsisinungalingan ay nakakaramdam ng kalungkutan at awa sa sarili dahil iniisip nilang wala silang halaga kaya nagagawa silang paglaruan. Nakakaramdam sila ng inis sa sarili dahil naniwala sila. At kadalasan, ito ang nararamdaman nila ang nagiging dahilan para baguhin nila ang kanilang mga sarili. Minsan para sa mabuti, minsan para sa masama. Paano ko nalaman? Naranasan ko na yan. May mga pagkakataong nananaig sa kin ang galit, may mga pagkakataong nananaig sa kin ang pagpapatawad. Pero ngayon, madalas kesa hindi, galit ang nararamdaman ko.
Dapat ingatan ang mga salitang bibitawan.
Madaling mangako, ngunit mahirap itong tuparin. Madaling magbitaw ng salita, ngunit mahirap itong panindigan. Madaling magpaalam, ngunit mahirap ang mang-iwan. Nagagalit ako. Galit na galit ako, dahil lagi akong nangangako sa sarili ko. Lagi akong nagpapaalam pero sa totoo lang hindi ko talaga kayang iwanan.
Sabi ko kanina masaya akong mag-isa dahil walang mga taong magsisinungaling sa kin. Meron pala. Niloloko ko ang sarili ko. Nagsisinungaling ako sa sarili ko. Lagi kong sinasabing ayos lang ako pero hindi. Lagi kong sinasabing masaya na ko pero hindi. Lagi kong sinasabing malakas ang loob ko pero hindi.
Galit ako. Galit ako sa sarili ko dahil hindi ko kayang panindigan ang mga salitang binitiwan ko.
Maraming beses na.
Maraming beses na sa kin ginawa. At oo, hindi nakakatuwa.
(At bago ko simulan ang nilalaman ng blogpost na to, gusto kong malaman nyo na galit na galit ako habang ginagawa ko ito dahil sa "hindi ko na alam kung pang-ilang" pagkakataon, ginawa na naman sa akin ang isang bagay na ayokong ginagawa sa kin: ang pagsinungalingan. Isang bagay pa, wag nyong isiping nagdadrama ako o masyado akong sensitibo. Ginagawa ko ito dahil ito ang paraan ko para maglabas ng sama ng loob ko. Ngayon, kung hindi ka naniniwala sa sinasabi ko, malaya kang i-close ang tab na naglalaman ng blog ko o kaya naman ay ilipat mo na lang sa ibang blog.)
Matagal bago ko naintindihan. Matagal bago ko naramdaman. Pero ngayon nagiging malinaw ang lahat. Isa lang naman akong ordinaryong taong walang pinanghahawakan kundi ang buhay nya kaya madali para sa mga tao ang magsabi sa akin ng mga bagay na walang katotohanan, mga pangakong walang katuparan, at mga paalam na hindi kayang panindigan. Kahit anong galit ang maramdaman ko ay wala naman silang pakialam. Sino ba naman kasi ang may pakialam sa isang tao na nabubuhay na parang wala lang kundi isang taong humihinga at napapagod araw-araw para lang masabing nabubuhay pa sya at patuloy na hinahanap ang dahilan kung bakit hanggang ngayon ay naglalakad pa sya sa ibabaw ng mundo? Wag kayong magalala. Hindi ito ang ikinasasama ng loob ko dahil sanay naman akong nag-iisa, at sa totoo lang, mas gusto kong nag-iisa dahil kung mag-isa ako, walang mga taong maaaring gumawa ng mga masasamang bagay sa kin. Walang mga taong nagsisinungaling sa akin. Wala. Wala. Masaya akong mag-isa. Napakasaya.
Nakikinig ako ng "Ode to Joy" ni Beethoven habang sinusulat ko ito. Sumasabay ang emosyon ko sa pagtaas ng bawat tono at nota. Tumitindi ang galit ko at hindi ko mapigilan. Buti na lang at gabi at nasa wastong isipan pa ko kaya hindi ko na tinangka pang sumigaw para kahit pano mabawasan ang galit ng nararamdaman ko. Baka magising pa ang nanay ko at mga kapitbahay namin.
Dapat ingatan ang mga salitang bibitawan.
Sinungaling. Mga taong di nagsasabi ng totoo. Yun lang ba ang ibig sabihin ng pagiging sinungaling? Sa totoo lang, marami pa, pero itutuon ko ang pansin ko sa ilan.
Mga taong hindi tumutupad sa pangako.
Mga taong hindi kayang panindigan ang mga salitang kanilang binitawan.
Tingin mo ano ang pakiramdam ng napagsisinungalingan? Maliban sa masakit ay marami pang iba.
Kaya nga hindi ko rin masisisi kung bakit may mga taong wala ng tiwala sa mga taong nakapaligid sa kanila liban siguro sa ilan na talagang nakasama na nila ng matagal. Mahirap ang mapagsinungalingan. Nakakagalit ang mapagsinungalingan. Ang mga taong napagsisinungalingan ay nakakaramdam ng kalungkutan at awa sa sarili dahil iniisip nilang wala silang halaga kaya nagagawa silang paglaruan. Nakakaramdam sila ng inis sa sarili dahil naniwala sila. At kadalasan, ito ang nararamdaman nila ang nagiging dahilan para baguhin nila ang kanilang mga sarili. Minsan para sa mabuti, minsan para sa masama. Paano ko nalaman? Naranasan ko na yan. May mga pagkakataong nananaig sa kin ang galit, may mga pagkakataong nananaig sa kin ang pagpapatawad. Pero ngayon, madalas kesa hindi, galit ang nararamdaman ko.
Dapat ingatan ang mga salitang bibitawan.
Madaling mangako, ngunit mahirap itong tuparin. Madaling magbitaw ng salita, ngunit mahirap itong panindigan. Madaling magpaalam, ngunit mahirap ang mang-iwan. Nagagalit ako. Galit na galit ako, dahil lagi akong nangangako sa sarili ko. Lagi akong nagpapaalam pero sa totoo lang hindi ko talaga kayang iwanan.
Sabi ko kanina masaya akong mag-isa dahil walang mga taong magsisinungaling sa kin. Meron pala. Niloloko ko ang sarili ko. Nagsisinungaling ako sa sarili ko. Lagi kong sinasabing ayos lang ako pero hindi. Lagi kong sinasabing masaya na ko pero hindi. Lagi kong sinasabing malakas ang loob ko pero hindi.
Galit ako. Galit ako sa sarili ko dahil hindi ko kayang panindigan ang mga salitang binitiwan ko.
Lunes, Oktubre 13, 2014
Insecurity guard
Hindi ko alam kung dapat ba akong mabagabag ng bagay na to. Pero sa totoo lang, di ako makangiti ng maayos hanggang ngayon dahil dito.
18 taong gulang na ko, at sa loob ng panahong nasa kamalayan na ako, ni sa hinagap ay di ko inisip na ikumpara ang sarili ko sa iba. Bakit? Dahil alam kong ako ay ako at sila ay sila. Sa madaling sabi, bawat isa sa atin ay kakaiba. Hindi ba totoo naman? Kaya nga masasabi kong nabubuhay ako ng naaayon sa sarili kong pag-iisip. Malayo sa idinidikta ng karamihan.
Hindi ako nabubuhay sa inggit. Hindi ako nabubuhay sa "insecurities".
Pero nagbago ang lahat nitong nakaraang mga araw. Hindi ko inakala na mangyayari sa kin to.
Maraming tanong. Bakit hindi ako sya? Bakit sya ganon, bakit ako hindi? Wala akong laban. Wala akong ibubuga laban sa kanila. Yun ang naisip ko.
Kung ikukumpara ko ang sarili ko sa kanya, talagang walang-wala ako. Kilala sya ng madami. Matalino. May sinabi. Sa madaling sabi, halos nasa kanya na ang lahat. Samantalang ako, isang tao na kung hindi magparamdam ay hindi maaalala. Na kung hindi makita ay hindi makikilala.
Bakit nga ba naikumpara ko ang sarili ko sa kanya? Dahil may isang tao na pareho naming gusto.
Mababaw na dahilan pero dahil dito, pinilit kong kilalanin ang sarili ko ng husto dahil sa pangyayaring ito. Nakilala ko nga ng husto ang sarili ko. Isa akong taong mahina ang loob. Isang taong mas pinipiling mag-isa. Isang taong mas pinipiling idaan sa galit ang lahat ng sama ng loob. Isang taong mas pinipiling itago ang lahat ng nararamdaman. Isang taong takot na mawalan ng pagasa.
Boring kung tutuusin. Siguro masasabi mo lalong boring ako kapag nakilala mo pa ako. Sabi ng iba "matandang bata" daw ako at doon ay aminado ako. 18 taon pa lang ako pero parang 75 daw ang utak ko at pananalita. Sa panahon ngayon, ang mga tulad ko, ay masasabing "boring" ng mapangmatang lipunan na ginagalawan natin ngayon.
Gayunpaman, maraming bagay ang natutunan ko. Kahit alam kong hindi ako katulad nya, alam ko sa sarili kong ako ay dapat maging ako dahil may dahilan kung bakit ako ganito.
Sabi ko wala akong kalaban-laban, pero nasabi ko sa sarili ko, wala naman ako sa digmaan.
18 taong gulang na ko, at sa loob ng panahong nasa kamalayan na ako, ni sa hinagap ay di ko inisip na ikumpara ang sarili ko sa iba. Bakit? Dahil alam kong ako ay ako at sila ay sila. Sa madaling sabi, bawat isa sa atin ay kakaiba. Hindi ba totoo naman? Kaya nga masasabi kong nabubuhay ako ng naaayon sa sarili kong pag-iisip. Malayo sa idinidikta ng karamihan.
Hindi ako nabubuhay sa inggit. Hindi ako nabubuhay sa "insecurities".
Pero nagbago ang lahat nitong nakaraang mga araw. Hindi ko inakala na mangyayari sa kin to.
Maraming tanong. Bakit hindi ako sya? Bakit sya ganon, bakit ako hindi? Wala akong laban. Wala akong ibubuga laban sa kanila. Yun ang naisip ko.
Kung ikukumpara ko ang sarili ko sa kanya, talagang walang-wala ako. Kilala sya ng madami. Matalino. May sinabi. Sa madaling sabi, halos nasa kanya na ang lahat. Samantalang ako, isang tao na kung hindi magparamdam ay hindi maaalala. Na kung hindi makita ay hindi makikilala.
Bakit nga ba naikumpara ko ang sarili ko sa kanya? Dahil may isang tao na pareho naming gusto.
Mababaw na dahilan pero dahil dito, pinilit kong kilalanin ang sarili ko ng husto dahil sa pangyayaring ito. Nakilala ko nga ng husto ang sarili ko. Isa akong taong mahina ang loob. Isang taong mas pinipiling mag-isa. Isang taong mas pinipiling idaan sa galit ang lahat ng sama ng loob. Isang taong mas pinipiling itago ang lahat ng nararamdaman. Isang taong takot na mawalan ng pagasa.
Boring kung tutuusin. Siguro masasabi mo lalong boring ako kapag nakilala mo pa ako. Sabi ng iba "matandang bata" daw ako at doon ay aminado ako. 18 taon pa lang ako pero parang 75 daw ang utak ko at pananalita. Sa panahon ngayon, ang mga tulad ko, ay masasabing "boring" ng mapangmatang lipunan na ginagalawan natin ngayon.
Gayunpaman, maraming bagay ang natutunan ko. Kahit alam kong hindi ako katulad nya, alam ko sa sarili kong ako ay dapat maging ako dahil may dahilan kung bakit ako ganito.
Sabi ko wala akong kalaban-laban, pero nasabi ko sa sarili ko, wala naman ako sa digmaan.
Linggo, Oktubre 5, 2014
Limits
"We define the limit of a function as something that can be approached but never reached."
Uunahan na kita. Wag kang mag-alala. Hindi ito isang tutorial sa Calculus.
Madalas, napag-uusapan namin ng mga kaibigan ko kung saan bang parte ng buhay namin magagamit ang mga itinuturo sa amin sa eskwelahan. Siguro ikaw din naitatanong mo din sa sarili mo: "Saan ko nga ba gagamitin ang mga equation na to? Sa tindahan?" Sa totoo lang, hindi ko din alam kung ano ang paggagamitan ng mga problemang de numero na hinaluan pa ng letra.
Flashback. Una kong nakaenkwentro ang konsepto ng Limits nung 4th year high school ako. At oo, may Calculus na kami noon. "Find the limits of the f(x), *ipasok ang masakit sa ulong equation* as X approaches ... (Hello sa teacher ko ng Calculus nung HS.) Nagkita uli kami ni Limits noong 2nd year, 1st semester, AY 2013-2014. At noong nakaraang araw, may nahawakan akong libro ng Calculus kung saan nakatagpo ko uli ang leksyon na ito na hanggang ngayon ay hindi ko pa rin maintindihan kung bakit kailangang pag-aralan.
Tulad ng sinabi ko kanina, hindi ito isang tutorial sa Calculus. Sabihin na nating napaghugutan, pero siguro maiintindihan mo din ang mga bagay na susunod kong sasabihin.
"...something that can be approached but never reached."
Nasubukan mo na bang lapitan ang isang bagay na hindi mo naman maaabot?
Ha? Ano daw? Bakit ko pa lalapitan kung di ko naman maaabot?
Lahat tayo ay mayroong pangarap na gustong maabot. Mga bagay na gusto nating mapunta sa ating mga kamay. Gayunpaman, nauunahan tayo ng takot. Nauunahan tayo ng hiya. Nauunahan tayo ng pag-aalinlangan. Tulad nga ng sabi sa isang kanta: "Baka ka maiwanan kung hindi mo susubukan." Paano mo maaabot kung hindi mo lalapitan? Ano? Hihintayin mo bang ito ang lumapit sa iyo? Hindi kaibigan. May mga bagay na hindi nadadaan sa pasipol-sipol lang.
Aminin man natin o hindi, lagi naman tayong nauunahan ng takot. Paano kung ganito? Paano kung ganyan? Lahat naman ng pangarap nagsisimula sa pagiging imposible. Sabi nga ni St. Francis of Assisi: "Start by doing what's necessary; then what's possible, and suddenly...you are doing the impossible." Gawin mo ang dapat mong gawin para gawing posible ang imposible. Hindi ang mundo ang kikilos para abutin ang pangarap mo. Ikaw mismo. Hindi ako, hindi sila. Ikaw.
Marami din akong gusto sa buhay. Iniisip ko lagi na para yatang masyado akong nangarap ng mataas, na hanggang pangarap na lang yata ang mga bagay na gusto ko, pero hindi ako nakukuntento sa pangangarap lang. Kung gusto ko, dapat kong pagsumikapang makuha.
Siguro nga hindi natin magagamit ang mga pinaghalong letra at numero sa tunay na buhay, pero ang mga konsepto nito ay isang mahalagang leksyon na maaari nating maiugnay sa tunay na buhay
Mag-subscribe sa:
Mga Post (Atom)