Sabado, Nobyembre 22, 2014

Ang mundo sa mata ng isang inhinyero

Engineering. Inhenyeriya.

Nababaliw ako dahil sa iba't-ibang konsepto at teorya na kailangan kong matutunan para makatapos sa kursong ito, gayunpaman, binuksan nito ang mata ko sa tunay na mundo.

Sa totoo lang, di ko rin alam kung bakit nga ba Mechanical Engineering ang kinuha ko. Una, hindi ako matalino tulad ng inaakala ng iba. Pangalawa, may alam ako sa mga makina, sa mga proseso kung paano ito tumatakbo, sa mga teorya na may kinalaman sa inhenyeriya, pero hindi ako interesado dito. Ang interes ko at hilig ay sining. Isa akong pintor kaya kung tutuusin, dapat pala Fine Arts ang kinuha ko. At panghuli, gusto ko talagang maging pari, hindi isang engineer. Sa madaling sabi, ni sa hinagap ay di ko inakalang sa kursong ito ako mapupunta. Pero tulad nga ng sinasabi ko sa lahat ng mga kaibigan ko: "May dahilan ang lahat." At ngayon, hinahanap ko ang dahilan kung bakit ako nandito sa kursong ito.

Sa ngayon, nasa ikatlong taon na ko ng pagaaral sa kursong ito. Sa ngayon masasabi kong 'so far, so good' ang takbo ng karera ko. Konti na lang, sabi ko, makakatapos din ako. Sa halos tatlong taon na pananatili ko sa Unibersidad at kolehiyo na aking pinapasukan, namulat ako sa mga bagay na sa tingin ng karamihan ay hindi naman kailangan.

Algebra. Problemang de numero na hinaluan ng letra. Partial fractions. Linear equations, etc.
Chemistry. Mga elements. Mga chemical. Stoichiometry. Mole-to-mole relations. Balancing equations, etc.
Trigonometry.
Solid Mensuration.
Analytic Geometry.
Physics. Acceleration. Velocity. Free-falling bodies. Electromagnetism. Static. Electric field lines. Capacitance, etc.
Calculus. Limits. Time rates. Maxima and minima. Integration. Wallis' formula, etc.
Thermodynamics.
Statics.

Ang mga subject na yan ay simula pa lng. Ngayong 3rd year, nadagdagan pa sila at hindi na basta basta.

Kung titingnang mabuti, maiisip mo siguro: "San ba gagamitin ang mga yan?" Sasabihin ng karamihan, "Ah basta! Kailangan kong ipasa yan dahil major yan!" Naaalala ko pa ang biruan namin noon: Subukan daw naming gamitin sa tunay na buhay ang mga subject na yan tingnan lang daw namin.
Kung tutuusin, may punto naman ang birong iyon. Isipin mo na lang kung habang naglalakad ka ay kinocompute mo kung gano ka kabilis maglakad. O kaya gagamitan mo ng Algebra kung magkano ang sukli ng tindera nung bumili ka ng suka. O kaya sinukat mo pa ang dapat na angle ng trajectory ng bola para makapasok sa ring pag naglalaro ka ng basketball. O kaya naman ipapaliwanag mo pa sa kapatid mong 6 yrs. old kung bakit lumalamig ang mainit na tubig at kung bakit umiinit ang malamig na tubig gamit ang Zeroth Law of Thermodynamics.

Sa mata ng karamihan, sa mata ng isang inhinyero, titingnan lang nila ang mga subject na ito bilang mga 'pagsubok' na kailangang malampasan para makarating sa paroroonan. Pero kung lalawakan lamang natin ang ating mga kaisipan, makikita natin ang kanilang kahalagahan.

Natutunan ko sa Algebra na kaya nating pasimplehin ang mga komplikadong problema. Itinuro sa akin ng chemistry na ang mga elemento ay may kanya-kanyang katangian, tulad nating mga tao. Kanya-kanya man ng katangian, lahat tayo ay may kahalagahan, tulad ng mga elementong bumubuo sa ating mundo. Natutunan ko sa Differential Calculus na may mga bagay na mabilis nagbabago (Differential Calculus is concerned with the study of the rates at which quantities change.) Natutunan ko sa Physics na sa bawat ginawang aksyon ay may katumbas na parehas na reaksyon. Natutunan ko sa Thermodynamics na kahit ibigay natin ang lahat, hindi pa rin ito sasapat (2nd Law of Thermodynamics)

Hindi sasapat ang isang aklat kung lalahatin ko ang mga bagay na natutunan ko Kolehiyo ng Inhenyeriya. May dalawang taon pa akong natitira at kailangang bunuin bago makatapos. Sa loob ng natitirang panahon na iyon, lulubusin ko na ang pagkakataon na matuto pa. Lulubusin ko ang pagkakataon na buksan at palawakin pa ang aking isipan. Dahil sa panahong inilagi ko at ilalagi pa sa Kolehiyo at kursong napili ko, marami pa akong matututunan, at siguro sa loob ng panahong iyon, isang araw magiging malinaw hindi lang para sa akin, kundi para sa lahat, kung ano ang mundo sa mata ng isang inhinyero.

Sabado, Oktubre 18, 2014

Anong hanap?

"Boy, anong hanap mo?"

Madalas kong marinig ang katagang yan mula sa mga tindera dahil madalas din akong madaan sa isang maliit na mall sa Malolos bago magsimula ang Misa sa Katedral pag naglilibot ako pampalipas ng oras.

Isang beses, may malalim akong iniisip (lagi naman), narinig ko uli ang katagang yon: "Boy, anong hanap mo?" Ano nga ba ang hinahanap ko?

Ikaw. Ano bang hinahanap mo?

Lahat ng tao may hinahanap pa sa buhay nila. Lahat tayo may kakulangan. Lahat tayo may parte sa pagkatao na gusto nating punan. Mapamateryal man o hindi, may mga bagay pa tayong hinahangad na mapunta sa ating mga kamay.

"Great things come to those who wait." Isa sa mga prinsipyo ko sa buhay ay maghintay ng tamang panahon para sa lahat ng bagay. May mga bagay (O tao.) akong gustong mapasakin pero hinihintay ko lang ang tamang panahon para dumating. Totoo naman. May mga mabubuting bagay na dumarating sa mga taong naghihintay. Pero minsan, kahit gano ka katagal ka maghintay, may mga bagay talaga na hindi para sa sayo. Wag mo sanang iisipin na ang buhay ay hindi patas dahil lang hindi mo nakuha ang gusto mo. Wag na wag mong sasabihing: "Naghintay naman ako pero bakit hindi dumating? Bakit hindi napunta sa kin? Ang daya naman!" Patas ang buhay. Tao ang hindi patas ang pagtingin sa buhay.

May mga bagay na darating sa tamang panahon. May mga bagay na di talaga darating.

At may mga bagay tayong hinahanap na dumating na pero humahanap pa rin ng iba. Mga bagay na hindi natin pinahalagahan at hinayaan nating mawala.

Madalas, mga taong naging bahagi ng buhay natin ang hindi natin pinahalagahan. May mga tao tayong nakakasalamuha. Mga taong nagbibigay sayo ng halaga. Siguro sa ilang panahon, mananatili sila sa atin. Sa pagtagal maiisip mo hindi sila mawawala. At darating ang panahon na sasabihin mong hindi na kita kailangan. Tapos no'n bigla kang maghahanap ng isang tao na magpapahalaga sayo. Bulag. Naghahanap ka ng isang taong magpapahalaga, magmamahal sayo pero nasa tabi mo lang sya sa loob ng matagal na panahon. Sa panahon ngayon, madaming taong bulag. Oo nga't nakakakita sa mata, ngunit ang puso ay hindi marunong kumilala.

Ano ang hanap mo? Naisip ko na mali ang tanong na naglaro sa isipan ko. Dapat ko palang itanong sa sarili ko, ano ang kailangan ko?

Lagi nating iniisip kung ano ang gusto natin pero hindi natin iniisip kung ano ang kailangan natin. Marami tayong hinahanap pero di naman talaga natin kailangan. Mapabagay man o tao. Hanap tayo ng hanap pero hindi natin nakikita ang mga nasa harapan na natin. Hinain na sila sa atin pero naghahanap pa tayo ng iba. Sa realidad, mas madalas na ibinibigay ng Diyos ang mga bagay o tao na kailangan natin kesa sa mga gusto natin.

Sinungaling

Dapat ingatan ang mga salitang bibitawan.

Maraming beses na.

Maraming beses na sa kin ginawa. At oo, hindi nakakatuwa.

(At bago ko simulan ang nilalaman ng blogpost na to, gusto kong malaman nyo na galit na galit ako habang ginagawa ko ito dahil sa "hindi ko na alam kung pang-ilang" pagkakataon, ginawa na naman sa akin ang isang bagay na ayokong ginagawa sa kin: ang pagsinungalingan. Isang bagay pa, wag nyong isiping nagdadrama ako o masyado akong sensitibo. Ginagawa ko ito dahil ito ang paraan ko para maglabas ng sama ng loob ko. Ngayon, kung hindi ka naniniwala sa sinasabi ko, malaya kang i-close ang tab na naglalaman ng blog ko o kaya naman ay ilipat mo na lang sa ibang blog.)

Matagal bago ko naintindihan. Matagal bago ko naramdaman. Pero ngayon nagiging malinaw ang lahat. Isa lang naman akong ordinaryong taong walang pinanghahawakan kundi ang buhay nya kaya madali para sa mga tao ang magsabi sa akin ng mga bagay na walang katotohanan, mga pangakong walang katuparan, at mga paalam na hindi kayang panindigan. Kahit anong galit ang maramdaman ko ay wala naman silang pakialam. Sino ba naman kasi ang may pakialam sa isang tao na nabubuhay na parang wala lang kundi isang taong humihinga at napapagod araw-araw para lang masabing nabubuhay pa sya at patuloy na hinahanap ang dahilan kung bakit hanggang ngayon ay naglalakad pa sya sa ibabaw ng mundo? Wag kayong magalala. Hindi ito ang ikinasasama ng loob ko dahil sanay naman akong nag-iisa, at sa totoo lang, mas gusto kong nag-iisa dahil kung mag-isa ako, walang mga taong maaaring gumawa ng mga masasamang bagay sa kin. Walang mga taong nagsisinungaling sa akin. Wala. Wala. Masaya akong mag-isa. Napakasaya.

Nakikinig ako ng "Ode to Joy" ni Beethoven habang sinusulat ko ito. Sumasabay ang emosyon ko sa pagtaas ng bawat tono at nota. Tumitindi ang galit ko at hindi ko mapigilan. Buti na lang at gabi at nasa wastong isipan pa ko kaya hindi ko na tinangka pang sumigaw para kahit pano mabawasan ang galit ng nararamdaman ko. Baka magising pa ang nanay ko at mga kapitbahay namin.

Dapat ingatan ang mga salitang bibitawan.

Sinungaling. Mga taong di nagsasabi ng totoo. Yun lang ba ang ibig sabihin ng pagiging sinungaling? Sa totoo lang, marami pa, pero itutuon ko ang pansin ko sa ilan.

Mga taong hindi tumutupad sa pangako.
Mga taong hindi kayang panindigan ang mga salitang kanilang binitawan.

Tingin mo ano ang pakiramdam ng napagsisinungalingan? Maliban sa masakit ay marami pang iba.

Kaya nga hindi ko rin masisisi kung bakit may mga taong wala ng tiwala sa mga taong nakapaligid sa kanila liban siguro sa ilan na talagang nakasama na nila ng matagal. Mahirap ang mapagsinungalingan. Nakakagalit ang mapagsinungalingan. Ang mga taong napagsisinungalingan ay nakakaramdam ng kalungkutan at awa sa sarili dahil iniisip nilang wala silang halaga kaya nagagawa silang paglaruan. Nakakaramdam sila ng inis sa sarili dahil naniwala sila. At kadalasan, ito ang nararamdaman nila ang nagiging dahilan para baguhin nila ang kanilang mga sarili. Minsan para sa mabuti, minsan para sa masama. Paano ko nalaman? Naranasan ko na yan. May mga pagkakataong nananaig sa kin ang galit, may mga pagkakataong nananaig sa kin ang pagpapatawad. Pero ngayon, madalas kesa hindi, galit ang nararamdaman ko.

Dapat ingatan ang mga salitang bibitawan.

Madaling mangako, ngunit mahirap itong tuparin. Madaling magbitaw ng salita, ngunit mahirap itong panindigan. Madaling magpaalam, ngunit mahirap ang mang-iwan. Nagagalit ako. Galit na galit ako, dahil lagi akong nangangako sa sarili ko. Lagi akong nagpapaalam pero sa totoo lang hindi ko talaga kayang iwanan.
Sabi ko kanina masaya akong mag-isa dahil walang mga taong magsisinungaling sa kin. Meron pala. Niloloko ko ang sarili ko. Nagsisinungaling ako sa sarili ko. Lagi kong sinasabing ayos lang ako pero hindi. Lagi kong sinasabing masaya na ko pero hindi. Lagi kong sinasabing malakas ang loob ko pero hindi.

Galit ako. Galit ako sa sarili ko dahil hindi ko kayang panindigan ang mga salitang binitiwan ko.

Lunes, Oktubre 13, 2014

Insecurity guard

Hindi ko alam kung dapat ba akong mabagabag ng bagay na to. Pero sa totoo lang, di ako makangiti ng maayos hanggang ngayon dahil dito.

18 taong gulang na ko, at sa loob ng panahong nasa kamalayan na ako, ni sa hinagap ay di ko inisip na ikumpara ang sarili ko sa iba. Bakit? Dahil alam kong ako ay ako at sila ay sila. Sa madaling sabi, bawat isa sa atin ay kakaiba. Hindi ba totoo naman? Kaya nga masasabi kong nabubuhay ako ng naaayon sa sarili kong pag-iisip. Malayo sa idinidikta ng karamihan.

Hindi ako nabubuhay sa inggit. Hindi ako nabubuhay sa "insecurities".

Pero nagbago ang lahat nitong nakaraang mga araw. Hindi ko inakala na mangyayari sa kin to.

Maraming tanong. Bakit hindi ako sya? Bakit sya ganon, bakit ako hindi? Wala akong laban. Wala akong ibubuga laban sa kanila. Yun ang naisip ko.

Kung ikukumpara ko ang sarili ko sa kanya, talagang walang-wala ako. Kilala sya ng madami. Matalino. May sinabi. Sa madaling sabi, halos nasa kanya na ang lahat. Samantalang ako, isang tao na kung hindi magparamdam ay hindi maaalala. Na kung hindi makita ay hindi makikilala.

Bakit nga ba naikumpara ko ang sarili ko sa kanya? Dahil may isang tao na pareho naming gusto.

Mababaw na dahilan pero dahil dito, pinilit kong kilalanin ang sarili ko ng husto dahil sa pangyayaring ito. Nakilala ko nga ng husto ang sarili ko. Isa akong taong mahina ang loob. Isang taong mas pinipiling mag-isa. Isang taong mas pinipiling idaan sa galit ang lahat ng sama ng loob. Isang taong mas pinipiling itago ang lahat ng nararamdaman. Isang taong takot na mawalan ng pagasa.

Boring kung tutuusin. Siguro masasabi mo lalong boring ako kapag nakilala mo pa ako. Sabi ng iba "matandang bata" daw ako at doon ay aminado ako. 18 taon pa lang ako pero parang 75 daw ang utak ko at pananalita. Sa panahon ngayon, ang mga tulad ko, ay masasabing "boring" ng mapangmatang lipunan na ginagalawan natin ngayon.

Gayunpaman, maraming bagay ang natutunan ko. Kahit alam kong hindi ako katulad nya, alam ko sa sarili kong ako ay dapat maging ako dahil may dahilan kung bakit ako ganito.

Sabi ko wala akong kalaban-laban, pero nasabi ko sa sarili ko, wala naman ako sa digmaan.

Linggo, Oktubre 5, 2014

Limits

"We define the limit of a function as something that can be approached but never reached."


Uunahan na kita. Wag kang mag-alala. Hindi ito isang tutorial sa Calculus.


Madalas, napag-uusapan namin ng mga kaibigan ko kung saan bang parte ng buhay namin magagamit ang mga itinuturo sa amin sa eskwelahan. Siguro ikaw din naitatanong mo din sa sarili mo: "Saan ko nga ba gagamitin ang mga equation na to? Sa tindahan?" Sa totoo lang, hindi ko din alam kung ano ang paggagamitan ng mga problemang de numero na hinaluan pa ng letra.

Flashback. Una kong nakaenkwentro ang konsepto ng Limits nung 4th year high school ako. At oo, may Calculus na kami noon. "Find the limits of the f(x), *ipasok ang masakit sa ulong equation* as X approaches ... (Hello sa teacher ko ng Calculus nung HS.) Nagkita uli kami ni Limits noong 2nd year, 1st semester, AY 2013-2014. At noong nakaraang araw, may nahawakan akong libro ng Calculus kung saan nakatagpo ko uli ang leksyon na ito na hanggang ngayon ay hindi ko pa rin maintindihan kung bakit kailangang pag-aralan.

Tulad ng sinabi ko kanina, hindi ito isang tutorial sa Calculus. Sabihin na nating napaghugutan, pero siguro maiintindihan mo din ang mga bagay na susunod kong sasabihin.

"...something that can be approached but never reached."

Nasubukan mo na bang lapitan ang isang bagay na hindi mo naman maaabot?

Ha? Ano daw? Bakit ko pa lalapitan kung di ko naman maaabot?

Lahat tayo ay mayroong pangarap na gustong maabot. Mga bagay na gusto nating mapunta sa ating mga kamay. Gayunpaman, nauunahan tayo ng takot. Nauunahan tayo ng hiya. Nauunahan tayo ng pag-aalinlangan. Tulad nga ng sabi sa isang kanta: "Baka ka maiwanan kung hindi mo susubukan." Paano mo maaabot kung hindi mo lalapitan? Ano? Hihintayin mo bang ito ang lumapit sa iyo? Hindi kaibigan. May mga bagay na hindi nadadaan sa pasipol-sipol lang.

Aminin man natin o hindi, lagi naman tayong nauunahan ng takot. Paano kung ganito? Paano kung ganyan? Lahat naman ng pangarap nagsisimula sa pagiging imposible. Sabi nga ni St. Francis of Assisi: "Start by doing what's necessary; then what's possible, and suddenly...you are doing the impossible." Gawin mo ang dapat mong gawin para gawing posible ang imposible. Hindi ang mundo ang kikilos para abutin ang pangarap mo. Ikaw mismo. Hindi ako, hindi sila. Ikaw.

Marami din akong gusto sa buhay. Iniisip ko lagi na para yatang masyado akong nangarap ng mataas, na hanggang pangarap na lang yata ang mga bagay na gusto ko, pero hindi ako nakukuntento sa pangangarap lang. Kung gusto ko, dapat kong pagsumikapang makuha.

Siguro nga hindi natin magagamit ang mga pinaghalong letra at numero sa tunay na buhay, pero ang mga konsepto nito ay isang mahalagang leksyon na maaari nating maiugnay sa tunay na buhay

Huwebes, Setyembre 18, 2014

The Final Countdown

September 18, 2014
23:59
98 days before Christmas

Mahilig ka ba sa countdowns? Ako, oo. Mahilig akong mag anticipate ng mga mahahalagang araw. Birthday, Pasko, sembreak, summer vacation, etc., etc.

Siguro para sa ilan, sasabihin nila sa akin: "Hindi ka ba naiinip?"

HINDI.

18 yrs., 3 mos. and 13 days na ko ngayon, at sa mga panahong may malay na ko sa mundo, naitanong ko din sa sarili ko, bakit nga ba ang hilig kong maghintay? Bakit nga ba?

Nabubuhay tayo sa panahong halos lahat ng bagay ay nakukuha natin sa isang kisapmata lang. Instant kumbaga. Lahat mabilisan. Sa sobrang bilis, hindi mo na malasap ang pagkakataon. Sa sobrang bilis, hindi mo na alam ang kahalagahan ng mga bagay na hawak mo ngayon.

Minsan naiisip ko, bakit hindi na lang ako makibagay? Madaliin ko na lang din kaya ang lahat ng bagay? Pero nasabi ko sa sarili ko, AYOKO.

Nakakainip? Oo naman. Nakakainip talaga. Minsan, nakakainis na. Gustong-gusto ko ng makuha, gustong-gusto ko ng dumating, pero kailangan ko pang hintayin.  Nakakapagod? Hindi. Sa totoo lang, habang nagtatagal, lalo akong lumalakas. 

"Parang hindi ka naman kapani-paniwala? Mahilig ka maghintay?"

Maniwala ka at sa hindi, yun ang katotohanan. Sa mundong ang lahat ng bagay ay nakukuha ng mabilisan, hindi na nalalaman ng tao kung paano magpahalaga, at ayokong maging isa sa kanila. Ngayon alam ko na kung bakit mahilig ako sa mahabang hintayan. May mga bagay, may mga tao na karapat-dapat hintayin at paglaanan ng panahon, at kung dymating ang panahon na napunta na sila sayo, pahahalagahan mo ito. Sinong tao ba naman ang papayag na mawala sa kanya ang hinintay nya ng mahabang panahon?

Miyerkules, Setyembre 10, 2014

Ang dahilan kung bakit ayaw kong matulog

"Matulog ka na."

Ayoko pa. Yan ang lagi kong sinasagot.

May dalawang dahilan ako kung bakit ayaw kong matulog: Una, dahil gising pa sya, at ung pangalawa...yan ang pagtutuunan ko ng pansin sa blogpost na ito.

Masarap matulog. Masarap matulog lalo na pagkatapos ng isang mahaba at nakakapagod na araw. Lilinawin ko lang, gusto ko din matulog. Ang sarap kaya matulog. Pero may pagkakataong ayoko talaga.

Panaginip.

Masarap managinip. Nakakatakot managinip. Ako, takot akong managinip. Ito ang dahilan kung bakit may mga pagkakataong ayokong matulog.

Panaginip. Sabi nila, ang mga bagay na napapanaginipan mo ay ang mga bagay na gusto mo talagang mangyari sa buhay mo. Nabubuhay ang mga pantasya ng tao sa kanyang panaginip. Naglalakbay tayo sa isang mundong malayo sa realidad. Isang mundong mawawala rin sa pagmulat ng ating mga mata.

"Bakit naman po ganyan ang dahilan mo?"

Lagi akong nasa realidad. Hindi ako nag-iisip ng mga bagay na hindi naman pwedeng mangyari. Pero nagbago ang lahat nitong mga nakalipas na buwan. Nanatili ang isang bahagi ng katauhan ko sa realidad, pero ang isang bahagi ay nagpunta sa mundo ng panaginip. Nasabi ko sa sarili ko: "Parang gusto ko ng umalis sa tunay na mundo at mabuhay sa mundong pinapangarap ko."

Sa realidad, hindi pwede ang gusto ko.

Tuwing gabi iniisip ko, "Ano naman kaya ang mangyayari sa panaginip ko? Sana naman hindi ako managinip." May mga bagay akong kinatatakutan.

Isa rin naman akong taong nangangarap. Isa rin akong tao na gustong buhayin sa kanyang panaginip ang kanyang mga gusto sa buhay. Ang kaso lang, ayokong paasahin ang sarili ko sa isang bagay na mabubuhay lamang sa ilusyon.

Natatakot ako managinip ng isang magandang panaginip. Natatakot akong bangungutin. Pero isang kabalintunaan kong maituturing, na ang isang magandang panaginip sa iyong pagkakahimbing, ay maaaring maging isang bangungot sa iyong paggising.

Huwebes, Agosto 21, 2014

Mortem.

Takot ka bang mamatay?

Isang tanong na mahirap sagutin. Isang tanong na nakakatakot sagutin. Isang tanong na mahirap intindihin.

Nitong mga nakaraang araw, sunod-sunod na trahedya ang dumating sa aming lalawigan dito sa Bulacan. May ni-rape slay, may hinoldap at saka pinatay, at nitong Martes, ilang estudyante ang namatay sa isang aksidente habang nasa exposure trip.

Habang pinanood ko sa TV ang mga balitang ito, maraming bagay ang umikot sa isip ko. Bakit nangyayari ang mga bagay na ito? Ano kaya ang nararamdaman ng mga mahal nila sa buhay? Paano kung may mangyari din sa akin? Paano kung may mangyari din sa mga taong mahalaga sa akin? Paano. Bakit. Ano. Madaming tanong. Napakadaming nagtatanong.

"Bakit nangyayari ang mga bagay na ito?"

Yung ilan (pasensya na sa mga Atheists at Agnostics), sisihin ang Diyos sa mga bagay na nangyayari. Lalo nilang panghahawakan ang paniniwala nilang walang Diyos. Pero para sa karamihan, ang tanong nila, bakit hinayaan ng Diyos na mangyari ito?

"May plano ang Diyos."

Sasabihin ng mga nakikiramay sa mga naulilang mahal sa buhay ang mga salitang ito. Siguro iisipin ng mga naulila, ano ang plano Niya? Maraming tanong, pero sa dami ng tanong na ito, di natin alam ang sagot kahit isa man. Ang katotohanan, Diyos lang ang nakakaalam. Wag natin siyang pangunahan.
Kanya-kanyang kuru-kuro. Kanya-kanyang opinyon. Siguro hindi nila sinasabi, pero mararamdaman mo na natatakot din sila. Iniisip na kung paano kung sila ang nasa kalagayan ng mga sawimpalad na biktima.

"Kung oras mo na, oras mo na."

Sabi ng matatanda. Dati, naitanong ko sa sarili ko, kailan kaya? Naitanong ko siguro yun kasi gusto ko siyang mapaghandaan. Kung alam ko lang siguro kung kailan, gagawin ko na ang lahat ng bagay na magpapasaya sa akin. Mga bagay na magpapasaya din sa mga taong mahalaga sa akin. Sa kasamaang palad, di talaga natin alam. Walang nakaaalam.

Mortem. Death. Kamatayan. Isang reyalidad ng buhay. Di mo kayang takasan. Di mo kayang pigilan. Mahirap tanggapin pero kailangan. Isang reyalidad ng buhay na kinatatakutan. Lahat tayo ay naranasan ng mamatayan ng isang mahal sa buhay. Alam ko ang pakiramdam. Masakit. Pero alam n'yo kung paano lalabanan ang takot sa kamatayan? Buhayin mo ang mga alaala. Kalimutan ang trahedya at alalahanin ang mga sandaling sila'y atin pang nakakasama. Sariwain ang mga pagkakataon na tayo ay kanilang napatawa, at mga panahong tayo ang nagpangiti sa kanila. Buhayin mo sila sa iyong puso. Marahil wala na sila sa mundong ito, ngunit buhayin mo sila sa iyong puso. Gawin mo silang bahagi ng iyong pagkatao. Sila na naging bahagi kung naging ano ka ngayon. Sa ganitong paraan, ang takot sa kamatayan ay buong puso mong malalabanan.


Nakikiramay ako sa lahat ng naulilang mga mahal sa buhay.

Mapanatag nawa ang kanilang mga kaluluwa.

"Eternal rest grant unto them O Lord, and may Perpetual Light shine upon them."
Requiescat in Pace. +

Miyerkules, Hulyo 9, 2014

Sub Silentio

Sub silentio (Under Silence)
-it is often used as a reference to something that is implied but not expressly stated. Commonly, the term is used when a court overrules the holding of a case without specifically stating that it is doing so. (Wikipedia)

Pero ang blog na ito ay walang kinalaman sa batas o anumang may kinalaman sa hudikatura. Ang nilalaman ng blog na ito ay mga ideya at prinsipyo na hindi ko masabi at maituturing kong "nasa katahimikan."

Hindi ako propesyonal na manunulat, gusto ko lang ipahayag ang aking sarili.

Ang mga bagay na di ko masabi, idadaan ko sa pagsulat.